Jezioro Goczałkowskie
Jezioro Goczałkowickie – zbiornik zaporowy na Wiśle utworzony w 1956 roku przez spiętrzenie wód rzecznych zaporą w Goczałkowicach-Zdroju w województwie Śląskim obok Pszczyny. Powierzchnia maksymalna zbiornika wynosi 32 km² , a pojemność całkowita około 168 mln m³, wysokość zapory to 14 metrów, a długość wynosi prawie 3 kilometry, średnia głębokość zbiornika przy normalnym poziomie piętrzenia 5,5 metra, jednak na znacznej powierzchni nie przekracza 2 metrów. Obszar zbiornika jest objęty strefą zakazów z zakazem wstępu na jego obszar. Dla ruchu pieszego i rowerowego udostępniono koronę zapory tworząc „część spacerową” łączącą Goczałkowice-Zdrój z Zabrzegiem, dzięki czemu okolica zbiornika Goczałkowickiego stała się miejscem rekreacyjnym, przed tutejszym wałem znajdziemy miejsca parkingowe oraz wypożyczalnie rowerów. Władze lokalne dążyły do udostępnienia terenu zbiornika do celów rekreacyjnych, jednak administracja zbiornika nie wyraża zgody na to.
Zbiornik Goczałkowice spełnia przede wszystkim dwa podstawowe zadania. Pierwsze z nich to wykorzystywanie wód zbiornika do zaopatrzenia ludności oraz przemysłu Górnego Śląska. Wodą z Wisły zapewniając 38% uzdatnionych wód powierzchniowych dla Górnośląskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów SA. W Katowicach jest ujmowana i przekazywana do dwóch stacji uzdatniania w Goczałkowicach i w Strumieniu. Następnie systemem rurociągów magistralnych zasila w wodę pitną : Tychy, Katowice, Sosnowiec, Chorzów, Rybnik, Jastrzębie, Żory. Drugim nie mniej ważnym celem jest pełnienie przez niego funkcji przeciwpowodziowej. Obie te funkcje zbiornik Goczałkowice z powodzeniem spełnia od ponad 60 lat.
Po drugiej wojnie światowej po usunięciu szkód wojennych już w 1947 roku, przystąpiono do prac nad możliwością budowy zbiornika na Wiśle w rejonie Goczałkowic. Zbiornik ten powstał w 1956 roku poprzez przegrodzenie doliny rzeki Małej Wisły zaporą czołową i uformowaniu wału bocznego w miejscowościach Chybie i Strumień. Poza tymi obiektami brzegi zbiornika pozostawiono w stanie naturalnym. W ramach budowy zbiornika powstało Gospodarstwo Rybackie w Łące wraz z osadą rybacką, która dokonuje zarybień i odłowów ryb. Zbiornik corocznie zarybiany jest rybami drapieżnymi Szczupak, Sandacz, Węgorz które są traktowane jako naturalni sprzymierzeńcy w procesie wstępnego uzdatniania wody w zbiorniku. Brzegi zbiornika udostępnione są na znacznej długości wędkarzom dla sportowego połowu ryb.
Coraz częściej Rady Gmin sąsiadujących ze zbiornikiem zwracają się do Wojewody Śląskiego oraz administratora zbiornika o udostępnienie wód zbiornika dla potrzeb rekreacyjnych. Z nieznanych powodów przed napełnieniem zbiornika nie zostały rozebrane wały przeciw powodziowe Wisły, które biegną przez środek zbiornika. Od strony południowej, gdzie dno zbiornika ma niewielki spadek zalegają na dnie tysiące pni nie wykarczowanego lasu. Dodatkowymi podwodnymi przeszkodami są pozostałości konstrukcji budowli mostowych oraz bunkrów z czasów II Wojny Światowej. W tym zbiornik obowiązuje zakaz połowu z łodzi, a więc z brzegu łowi się głównie Leszcza a także Sandacza, Karasia, Okonia, Węgorza, Płoć, Szczupaka, Wzdręgi czasami trafiają się Liny lub Jazie. Pomimo że zbiornik jest stale zarybiany uchodzi za trudny dla wędkarzy i trzeba się uzbroić w cierpliwość żeby coś konkretnego złapać.
